مقاله اي براي علاقمندان به چراغ راهنمايي و رانندگي
از جمله وسايل کنترل عبور و مرور وسايل نقليه و تنظيم ترافيک که معروفترين آنها نيز است
به طور کلي چراغهاي راهنمايي به صورت جداگانه و مستقل عمل کرده و عبور و مرور تقاطعها را کنترل ميکنند، اما امروزه ميتوان با استفاده از روشهاي مختلف کامپيوتري براي افزايش بازدهي چراغ هاي راهنمايي و رانندگي چندين تقاطع را به همديگر متصل و مرتبط کرد. با استفاده از اين روش ميتوان چراغ هاي راهنمايي يک منطقه از شهر يا تمام شهر را به يکديگر متصل نمود. به اين روش کنترل منطقهاي ترافيک ميگويند. اين فرآيند هزينهبر بوده و نياز به تکنولوژيهاي پيشرفته دارد.
تاريخچه چراغ راهنمايي
پيش از اختراع اتومبيل، در دوراني که تنها چهارپايان، واگنها و کالسکهها و عابرين پياده تشکيلدهنده ترافيک بودند، اولين طراح چراغ راهنمايي در سال 68 توسط “J P Knight” اولين چراغ راهنمايي را اختراع و در لندن نصب نمود. اولين چراغ راهنمايي از دو فانوس گازي دو رنگ ساخته شده بود، که رنگ قرمز آن به معناي توقف و رنگ سبز آن به معناي احتياط بود. پس از يک سال، يعني در سال ژانويه 69 مامور پليسي در حين روشن نمودن چراغ راهنمايي گازي به علت انفجاري که در آن رخ داد به شدت مجروح شد. پس از اين چراغ راهنمايي گازي، اولين چراغ راهنمايي که آغازکننده راه چراغ راهنمايي امروزي بوده، پس از اختراع اتومبيل، در تاريخ 5 آگوست 1914 با تلاش يک مامور پليس راهنمايي و رانندگي اختراع شد. اولين مکان نصب و استفاده از آن شهر کليولند ايالت اوهايو و تقاطع خيابانهاي 105 و اوکليد بود.
چراغ راهنمايي و رانندگي جديد کار نيروهاي پليسي را که همه روز مجبور به هدايت خودروها و واگنهاي اسب بودند بسيار ساده نمود. مامور پليس مخترع چراغ راهنمايي، ايده ساخت اين وسيله را با الهام از چراغ کنترل خط ريل راه آهن طراحي کرد. اين چراغ از سه فانوس قرمز، نارنجي و سبز تشکيل ميشد. پس از اين اختراع طراحي، ساخت و کنترل چراغ هاي راهنمايي به مرور زمان پيشرفت کرد، تا به امروز که به عنوان مهمترين ابزار کنترل و مديريت تقاطع شناخته ميشوند.
در کشور ايران، اولين چراغ هاي راهنمايي در سالهاي دهه 30 در تقاطعهاي سپه، ولي عصر، پل امير بهادر، دروازه شميران، گمرک، اميريه و باغ ملي نصب شدند. پيش از اين نوع چراغ راهنمايي، چراغهاي راهنمايي به صورت کوله پشتي داراي دو چراغ سبز و قرمز که بر پشت مامور پليس قرار ميگرفت بودند، اين چراغها کليدي داشتند که روي سينه سمت چپ قرار ميگرفت و براي خاموش و روشن کردن چراغ راهنمايي به کار ميرفت. به مرور زمان در سالهاي دهه 30 و 40 تقاطعهاي شهر تهران به چراغهاي راهنمايي نوين تجهيز شدند.
از جمله خيابانهايي که براي اولين بار مجهز به چراغ راهنمايي نسل جديد شد، خيابان لاله زار بود. اولين نسل چراغ هاي راهنمايي استفاده شده در شهر تهران، از فانوسهاي لامپي کوچکي ساخته شدند که در طول روز به علت نور شديد خورشيد ديد خوبي نداشتند. همچنين به علت عدم برقرساني مناسب به اين چراغها بروز اختلال در آنها بسيار محتمل بود و در تقاطعات مکررا خاموش ميشدند.
با توجه به وم توسعه چراغ راهنمايي و رانندگي در سال 1371، تقاطعهاي شهر تهران به چراغ هاي راهنمايي که بر اساس استانداردهاي روز و با بهره گيري از تکنولوژيهاي نوين و سازماندهي نظاممند در زمينه نصب و راهاندازي و بهرهبرداري از چراغهاي راهنمايي، از آن پس طراحي، نصب و راهاندازي چراغ هاي راهنمايي کل شهر تهران توسط شهرداري تهران انجام گرفت.
اجزاي چراغ راهنمايي و رانندگي
چراغ راهنمايي از توالي سه رنگ قرمز، سبز و زرد تشکيل شده است.
مفهوم رنگ هاي چراغ راهنمايي
سوالي که اغلب پيش ميآيد اين است که چرا الگوي استاندارد چراغ راهنمايي به صورت رنگ قرمز در بالا، زرد در وسط و سبز در پايين است؟ در فلسفه و مفهوم رنگ هاي چراغ راهنمايي ميتوان گفت که علت اين امر به نخستين روزهاي سفر با قطار و نياز به هشدار به قطار جهت جلوگيري از خطرات پيش رو برميگردد.
آنها در ابتدا از رنگ قرمز به معناي ايست استفاده نمودند، قرمز کنايه از خون است. رنگ سبز به معناي احتياط و رنگ سفيد يا بي رنگ به معناي موقعيت ايمن به کار ميرفت. مشکلي که در آن زمان پيش آمد اين بود که لوکوموتيورانها رنگ ماه و ستارگان را با رنگ سفيد اشتباه گرفته و تصور داشتند که تمام مسير ايمن است و در پس آن خطرات جدي و بسياري اتفاق ميافتاد.
خريد چراغ راهنمايي
براي مشاهده انواع چراغ راهنمايي و خريد اينترنتي مي توانيد به سايت
درباره این سایت